آنیما و آنیموس در واقع ناآگاهی انسان هستند

آنیما و آنیموس و ناآگاهی آنها در نظریه ی یونگ این چنین تعریف شده است که یونگ مردان را بدلیل آنکه بیشتر تفکر میکنند و کمتر احساس، «آنیما» یعنی Soul نامید و بعد به این نتیجه رسید که این امر همانطور که اشاره کردید لاجرم در زنان که بیشتر احساس میکنند و کمتر تفکر، باید قاعدتا نامش آنیموس باشد.

ولی هر دو نااگاهی را تشکیل میدهند. ما در اصطلاح خودمان به آن «نفس» میگوییم. (یادمان نرود که مرکز و هسته روان که خویشتن یا سلف نام دارد، هم در ناآگاهی و هم در آگاهی (از طریق ایگو) فعال است. هو الظاهر، هوالباطن!

شاید بد نباشد که اینهم بیاورم که پٌست یونگین ها، تئوری آنیما و آنیموس را قبول ندارند و میگویند روان ناآگاه انسانی باید اسمش «آنیمی» باشد.

یعنی جنسیت نداشته باشد. ولی به هرحال موضوع این است که چه آنیما و آنیموس و چه بقول پٌست یونگین ها، آنیمی، منظور ضمیر ناخودآگاه البته نه به شیوه فرویدی، بلکه فراتر از آن است.

آنیما و آنیموس نیاز به رشد ندارند. آنها کهن الگوهای ازلی و ابدی هستند که در ذات خود بی فرم اند اما در روان ناآگاه ه فرد به شیوه ای خاص عمل میکنند.

مثلا تصویر مادر و یا پدر را در نقش ناخودآگاه فرد جای میدهند. دلیل اینکه آنها ناآگاه اند بخاطر عدم رشدشان نیست بلکه به دلیل این است که ناآگاهی قرار است ناآگاه باشد وگرنه نامش «آگاهی» میشد.

کهن الگوهای دیگر هم معمولا به شیوه ناآگاه عمل میکنند مگر آنکه فرد با تلاش و زحمت از آنها آگاه بشود.

ظهور آنیما و آنیموس در روابط عاشقانه

در روابط عاشقانه و در روابط با جنس مخالف، فرد تصویر روح خودش را در دیگری می بیند و بهمین دلیل عمل فرافکنی رخ میدهد.

اما وقتی که این تصویر مخدوش بشود، آنوقت فرد واقعیت فرد دیگر را ناگهان درمی یابد و لذا این مغایرت (یعنی عدم تطابق با تصویر ایده آل) باعث دلزدگی disillusionment میشود.

البته اگر فرد بتواند فرافکنی را قبل از دلزدگی «پس بگیرد» آنوقت این آگاه شدن باعث رشد او میشود.

 آنیما و آنیموس بخاطر آرکی تایپ بودنشان و اینکه اصولا اینها ضمیر ناآگاه فرد هستند، همیشه یا در فرافکنی و یا در رویاها خود را نشان میدهند.